Ons gereformeerde Afrikaanse Christene vier
moeilik fees.
Sondag is die opstandingsdag – maar ons vier
bedees en ernstig die gewydheid van die dag.
Goeie Vrydag kry ons goed reg – ons kan saam wroeg oor die
swaarkry, maar dan is Paasfees vir ons moeilik.
Ons kry dit baie moeiliker reg.
Ons dink oor feesdae as nog ʼn Sabbatdag, en dan verstaan ons Sabbatdag as
iets wat ons of tot dooierigheid beweeg of vir die sg. verligtes is dit ʼn dag
waarop ons vir die Here goeie dinge moet gaan doen. Nee, dit is die opstandingsdag oor en
oor. Feesdag – natuurlik nie ʼn werksdag
nie – maar ʼn ontspandag, ʼn vier-dag saam
met gelowiges as ons kerk toe gaan , maar ook ʼn geniet van die gawe van die
lewe, nou en vir ewig wat ons van God kry.
Hemelvaartdag en Pinkster is ook maar so. By die fees van die troonbestyging van Jesus
Christus knik ons ook maar net instemmend. Ons kan selfs ons werksdag onderbreek met ʼn biduur
of die aand kerk hou, maar eintlik gaan ons maar net aan met ʼn gewone dag. Dit is nie soos ek wil dink oor my koning
nie. Ek voel vies vir my gereformeerde
tradisie wat ons so ʼn preutse streep getrek het. Raak nie, smaak nie. Dalk was dit die vroom Skotse predikante
soos Andrew Murray wat ons tradisie so kom vorm het. Christelike Feesvier kom nie meer natuurlik
nie. Kersfees is ʼn nog soms ʼn fees, maar
dit is omtrent waar ons stop.
No comments:
Post a Comment