Ons beur boontoe

Dana Snyman skryf onlangs in Die Burger ‘n artikel oor skole se leuses.    Hy verwys onder andere na die laerskool op Rietbron, diep in die harde Karoo.  Hy stel homself voor hoedat  die mense daar sou gesels oor ‘n leuse vir die skool.  ‘Reik na die sterre’  sou hulle voel, is te pretensieus vir hulle soort wêreld.  ’n Oom met bruingebrande arms staan op  “Hier reik ons nie, kêrels. Hier beur ons,” sê hy.  En so word Laerskool Rietbron se leuse  ‘Ons beur boontoe’.  

Vir baie Christen-gelowiges voel ‘n reik-na-die-sterre geloof net so oneg.  Ons beur ook voort  soos die Rietbronners in ‘n harde wêreld met ons voete op die grond.  Maar ons beur ook boontoe!  

Here, met my voete -op-die grond geloof wil ek u dien.  Ek beur vorentoe en boontoe in my lewe en dankie dat ek weet U beur saam.  Amen

Emmerskoplys

Volgende week op pad na Craft Transalp Mountainbike Challenge. Emmerskoplys geleentheid vir Bergfietsers. Wat 'n voorreg.

Opkyk tyd

Ek het die week ‘n MRI skandering laat doen.  Terwyl ek daar in die tonneltjie stil moes lê, het ek gebid;  en ook gedink hoeveel daar sekerlik in daardie kamertjie gebid word.  Elkeen wat daar ingaan vir ‘n toets het ‘n kommer of onsekerheid wat hom of haar weerloos laat voor die uitslag van die slim masjien.

Dit is in sulke tye van weerloosheid dat ons opkyk na God.  Hoekom is dit nodig dat ons eers aan ons eie broosheid herinner moet word voor ons na God toe draai? Ek dink dit is seker menslik dat ons soms dink ons kan op ons eie regkom in hierdie lewe.  Maar as die stormtyd of die woestyntyd kom, dan het ons die voorreg om na God te kan roep.

Feesvier kom nie natuurlik nie

Ons gereformeerde Afrikaanse  Christene vier  moeilik fees.    

Sondag is die opstandingsdag – maar ons vier bedees en ernstig die gewydheid van die dag.

Goeie Vrydag kry ons goed reg – ons kan saam wroeg oor die swaarkry, maar dan is Paasfees vir ons moeilik.  Ons kry dit baie moeiliker reg.  Ons dink oor feesdae as nog  ʼn  Sabbatdag, en dan verstaan ons Sabbatdag as iets wat ons of tot dooierigheid beweeg of vir die sg. verligtes is dit ʼn dag waarop ons vir die Here goeie dinge moet gaan doen.  Nee, dit is die opstandingsdag oor en oor.  Feesdag – natuurlik nie ʼn werksdag nie – maar ʼn ontspandag,  ʼn vier-dag saam met gelowiges as ons kerk toe gaan , maar ook ʼn geniet van die gawe van die lewe, nou en vir ewig wat ons van God kry.

Hemelvaartdag en Pinkster is ook maar so.  By die fees van die troonbestyging van Jesus Christus knik ons ook maar net instemmend.   Ons kan selfs ons werksdag onderbreek met ʼn biduur of die aand kerk hou, maar eintlik gaan ons maar net aan met ʼn gewone dag.  Dit is nie soos ek wil dink oor my koning nie.  Ek voel vies vir my gereformeerde tradisie wat ons so ʼn preutse streep getrek het.  Raak nie, smaak nie.   Dalk was dit die vroom Skotse predikante soos Andrew Murray wat ons tradisie so kom vorm het.   Christelike Feesvier kom nie meer natuurlik nie.  Kersfees is ʼn nog soms ʼn fees, maar dit is omtrent waar ons stop.

Aarde toe

Fietsry is nooit vervelig nie.  Die een oomblik jaag ek nog met 'n groot glimlag op die eindstreep af.  Die volgende oomblik lê ek mond vol sand en gesig in die grond.  Die lewe het sy oppe en sy affe en as ons kan lewe om die storie te vertel, dan is dit alles deel van die avontuur.  Hopelik leer ons ook so ‘n bietjie uit ons foute en teleurstellings.  Myne:  “Stille water , diepe grond, onder draai die duiwel rond” of so iets.  

Fees van vrymoedigheid

Van benoude wegkruipers en weghardlopers tot mense wat met vrymoedigheid in die openbaar praat en selfs weier om stil te bly.  Dit is die verandering wat by die dissipels van Jesus Christus gekom het.  Wat het gebeur?  Pinkster het gebeur. Handelinge 1:8  het waar geword:  “Julle sal krag ontvang wanneer die Heilige Gees oor julle kom, en julle sal my getuies wees ...”

Die Heilige Gees het nie net die dissipels geïnspireer nie.  Die Gees het ook op daardie dag duisende mense tot geloof in Jesus laat kom.  Die kerk van Jesus op aarde is gebore.  In  Pinkstertyd vier ons hierdie merkwaardige tyd. Die 1980e verjaarsdag van Jesus se kerk.

Oor jare het die Heilige Gees mense laat glo, gelowiges geïnspireer en sy kerk laat groei. God het dit veral gedoen deur mense, soos ek en jy, as dissipelmakers te gebruik. In Pinkstertyd vier ons fees en ons bid dat die Heilige Gees ons dieselfde vrymoedigheid sal gee as sy dissipels.  

A Spirituality of the Road

Na aanleiding van David Bosch se verering deur pres Zuma:

Ek lees onlangs weer hierdie stuk van David Bosch uit sy boek: A Spirituality of the Road. Op sy besondere manier herinner hy ons aan wat dit beteken om regtig in hierdie wereld dissipel te wees.

“Spirituality or devotional life seems to mean withdrawal from the world, charging my battery, and then going out into the world. The image is of an automobile which runs on batteries only. The batteries are charged for so many hours during the night and then the automobile runs so many miles during the day until the batteries become too weak to pull the car. For more mileage one would have to charge the batteries for a longer period of time. Transferred to the spiritual sphere, this means: so many minutes of spiritual exercise will give me so much mileage for the day that follows.

And if I find that I am run down before evening, this simply means that I have to spend more time in the morning charging my spiritual battery. In this view, then, my "true" Christian life consists of those so-called spiritual moments, away from the hustle and bustle of ordinary life. To be sure, all that hubbub is actually anti-spiritual, because it taps my stored-up spiritual resources, it drains my spiritual power away, it is a threat to my spirituality. I would, therefore, much rather live on angels' food only and have as little as possi­ble to do with the things of this world…

Lesslie Newbigin has called this view the "Pilgrim's Progress Model": the emphasis is on a decisive break with the world and a flight from the "wicked city." In this model the world is primarily seen as a threat, as a source of contagion from which the Christian must keep himself free. To be saved means, in essence, to be saved from this world; spirituality means otherworldliness. The basic problem with this view of spirituality is that it is docetic. It is based on the idea that matter is essentially evil. We could also call it monophysite be­cause the Christ of this spirituality has only one nature, the divine…

Fundamental to any definition of spirituality is that it can never be something that can be isolated from the rest of our existence, as the battery-operated car metaphor suggests. "Flesh" and" spirit" in the Bible do not refer to two segments of our lives, the one outward and worldly, the other inward and otherworldly, as though we are spiritual when we pray and worldly when we work. No, flesh and spirit refer to two modes of existence, two life orientations. Being spiritual means being in Christ, whether we pray or walk or work. Spirituality is not con­templation over against action. It is not a flight from the world over against involvement in the world. The "Pilgrim's Progress Model" therefore does not adequately describe what spirituality means because its point of departure is noninvolvement, escape from the world. It has to be supplemented by what Newbigin has called the "Jonah Model": not fleeing from the city but being sent by God into the heart of the city and its turmoil…More precisely, it is not a case of one model supple­menting the other, for the two are absolutely indivisible. The involvement in this world should lead to a deepening of our relationship with, and dependence on God, and the deepening of this relationship should lead to increas­ing involvement in the world.” (David J. Bosch, A Spirituality of the Road (Pennsylvania: Herald Press, 1979), p. 11-13.)

David Bosch

Prof David Bosch is pas vereer met die Orde van die Boabab (silwer) deur pres Zuma.  Ek weet nie presies waarvoor die toekenning staan nie, maar ek weet wel dat Bosch se lewe en statuur onder sendingwetenskaplikes wereldwyd erkenning verdien.
Ek het die voorreg gehad om as jong man 'n paar jaar onder sy leiding by UNISA aan die Missionalia te werk.  'n Beskeie werk maar 'n voorreg om deel van missiologiese spitspunt van daardie tyd te kon wees.  Die SA Missiologiese werksgemeenskap was onder sy leiding die res van die land vooruit.  Sy statuur het Suid-Afrikaanse sendingwetenskaplikes verenig en jong Suid-Afrikaners opgewonde gemaak oor die buitengewone ekumeniese kontak, plaaslik,  in Afrika en met verskeie internasionale missioloe in 'n tyd toe die buitewereld so geslote gelyk het.  Sy akademiese insigte was uitstaande en toe die NG Kerk hom telkens oor die hoof sien as dosent, het die politieke inmenging in die kerk my eers ontnugter en toe baie sinies gelaat.
Wat my egter die meeste opgeval het. was Bosch se nederigheid.  Ek sal moeilik vergeet hoe hy vir maande aaneen elke dag met 'n bril met 'n groot bars oor die een lens gewerk het.

Sy boek "Transforming Missions" word na soveel jaar steeds deur studente bestudeer. My gunsteling is 'n bundel lesings aan sendelinge aan die hand van 2 Korintiers, "A Spirituality of the Road".  Dit is ook my reis.